Author: admin

خواستم متنی اینجا بنویسم اما پشیمان شدم، به نظرم ارزش دیالوگ را خدشه دار میکند. شاید شما در کامنتها همان حرف را زدید.

مقدمه

مجموعه ورزش انقلاب در شهر تهران، بی شک یکی از ثروتهای بی بدیل این شهر بوده و وجودش غنیمتی است برای کسانی که میخواهند اندک زمانی را دور از هیاهوی شهر، به خود و دوستانشان بپردازند.

مسلما باشگاه انقلاب یکی از مکانهای مورد علاقه من بوده و برای همه زحماتی که مدیران مجموعه کشیده اند ارزش و احترام قائلم، اما به نظرم آمد که از این تجربه کاربری وحشتناک خودم استفاده کنم تا هم شاید مشکل حل شود و هم اینکه موضوع درک تحول دیجیتال به خوبی مطرح شود.

قصدم از نوشتن این پست، این است که نشان دهم چگونه عدم درک صحیح از الزامات تحول دیجیتال میتواند اختلالات جدی در کسب و کارها ایجاد کرده و همه را از کرده خود پشیمان کند.

اصل موضوع:

مدتی است که مدیریت مجموعه، تصمیم گرفته است تا کار خرید بلیط مهمانها را که قبلا با دریافت وجه نقد و توسط نگهبانان با کمترین کنترل ممکن به انجام میرسید، از طریق وبسایت مجموعه و صرفا با پرداخت الکترونیکی به انجام برساند.

تا اینجا، مشکل به درستی تشخیص داده شده و راه حل هم تقریبا همین است که انتخاب شده است.

مشکل اما از اینجا آغاز میشود که مثل همه چیزهای دیگری که مدیران سه‌لتی تصمیم به اصلاحش میگیرند، راه حل اجرا شده نه تنها منجر به درست کردن ابرو نشده بلکه چشم طرف را هم از حدقه بیرون آورده است.

برای اینکه حرف بی سند و مدرک نزده باشیم بیایید یکبار راه حل طراحی شده را با هم مرور کنیم:

• در هنگام ورود به مجموعه شما متوجه میشوید که باید از طریق درگاه اینترنتی مجموعه بلیط مهمان تهیه کنید. نگهبان شما را به گوشه ای راهنمایی میکند تا کار انجام شود. (دهها نفر دیگر هم در همین وضع مشغول ور رفتن با گوشی خود هستند)
• وارد سایت مجموعه میشوید. http://enghelabsportcomplex.ir/
• قسمت بلیط میهمان را انتخاب میکنید (یک کلیک)

• کد عضویت خودتان را که یک شماره 14 رقمی است وارد میکنید. و دکمه تایید را میزنید. (15 کلیک)
• تاریخ بلیط را به شکل روز و ماه و سال و تعداد بلیط را مشخص میکنید. (4 کلیک)

• یک کد 6 رقمی را برای اثبات اینکه ربات نیستید وارد میکنید و دکمه پرداخت را میزنید. (2 کلیک)
• صفحه مرور اطلاعات برای شما باز میشود و همه اطلاعات داده شده تا کنون برای تایید به شما نمایش داده میشود و شما باید با یک تیک شرایط استفاده از مجموعه را قبول کنید و سپس به درگاه پرداخت شرکت سداد وصل میشود. (2 کلیک)

• بعد از وصل شدن به درگاه باید همه کارهای نرمال اعم از وارد کردن شماره کارت 16 رقمی، رمز دوم حداقل 5 رقمی، کد سه رقمی امنیتی و تاریخ انقضای 4 رقمی و کد امنیتی 6 رقمی را وارد کنید. (حداقل 34 کلیک)

 

• دکمه پرداخت را میزنید و با تکمیل خرید به سایت مجموعه باز میگردید و از ماشین پیاده شده و تاییدیه را روی موبایل به نگهبان نشان میدهید و او کد تاییدیه را وارد سیستم میکند.

چند نکته:

• قاعدتا شما با لپتاپتان به باشگاه انقلاب نمیروید و همه این پروسه روی اسکرین اسمارت فونها قرار است انجام شود.
• انجام همه این پروسه نیازمند حداقل 58 کلیک برای ورود اطلاعات و رفتن به 5 اسکرین مختلف است.
• حداقل مدت زمان انجام برای طی پروسه برای یک کاربر حرفه ای و مسلط، در صورتیکه اشتباهی در ورود اینهمه اطلاعات نداشته باشد 4 دقیقه خواهد بود.
• برای ثبت کد لازم است از ماشین پیاده شوید و گوشی خود را به دست نگهبان بدهید.
• کندی و پیچیدگی راه حل، باعث بوجود آمدن صف طویلی از خودروها برای ورود به مجموعه در هر سه ورودی و پس زدن ترافیک به گذرگاههای اطراف میشود.

برای حل هر مشکلی از طریق ابزارهای دیجیتال، اولین و مهمترین نکته طراحی یک تجربه کاربریUser experience  بسیار ساده و سریع است، که در این مورد توسط طراح محترم و ناکاربلد به کلی نادیده گرفته شده است.

سوال این است که:

واقعا آیا استفاده از سرویس آسان پرداخت یا یکی از ارائه دهندگان سرویس پرداخت روی USSD به ذهن طراح نرسیده است؟

آیا نمیشد اقلا کاری کرد که هر عضو مجموعه، یکبار چندین بلیط مهمان بخرد و با یکبار طی کردن پروسه شگفت انگیز طراحی شده، چندین بار مهمان وارد کند؟

نمیشد اقلا کاری کرد که یک بارکد روی کارتها داشت، که با اسکن کردن بارکد اقلا تعدادی کلیک حذف شوند؟

نمیشد یک دستگاه خودکار(شبیه همانی که در فرودگاه از ما عوارض خروجی میگیرد) در سه ورودی کار گذاشت، که آدمها با اسکن کردن کارت عضویت و استفاده از کارت بانکی خود در 20 ثانیه بلیط بگیرند؟

حضرات یک چیزی شنیده‌اند که همه چیز باید دیجیتال شود و احتمالا اولین پسرخاله دم دست خودشان را هم صدا کرده‌اند تا Solution بدهد؛ غافل از اینکه آنجایی که حضرات مدیران سه لتی از فیل تحول دیجیتال لمس فرموده‌اند، دم فیل هم نبوده است.

پیل اندر خانهٔ تاریک بود

عرضه را آورده بودندش هنود

از برای دیدنش مردم بسی

اندر آن ظلمت همی‌شد هر کسی

دیدنش با چشم چون ممکن نبود

اندر آن تاریکیش کف می‌بسود

آن یکی را کف به خرطوم اوفتاد

گفت همچون ناودانست این نهاد

آن یکی را دست بر گوشش رسید

آن برو چون بادبیزن شد پدید

آن یکی را کف چو بر پایش بسود

گفت شکل پیل دیدم چون عمود

آن یکی بر پشت او بنهاد دست

گفت خود این پیل چون تختی بست

همچنین هر یک به جزوی که رسید

فهم آن می‌کرد هر جا می‌شنید

از نظرگه گفتشان شد مختلف

آن یکی دالش لقب داد این الف

در کف هر کس اگر شمعی بدی

اختلاف از گفتشان بیرون شدی

آقای دکتر هومن اردبیلی به یادبود مادر گرامی‌شان چند سالی است که همگام با بهار در جوار خانه پدری دهها هزار لاله میکارند، به نحوی که طراوات و زیبایی افسونگر آنهمه لاله در کنار هم، واقعا حال رهگذران خیابان زرافشان را خوب میکند.

از کنار انبوه لاله‌ها و طراوات سرمست کننده‌اشان که عبور میکردم، با خودم گفتم: این مادر مرحوم انسان عاقبت به خیری بوده است که در یادبودش چنین هنگامه‌ای از زیبایی بر پا می‌شود. فرزندش هم انسان فاضلی است که چنین اثر بدیعی را میتواند خلق کند و اینقدر سخاوتمند است که با همه ما به اشتراک میگذارد.

رسم معمول این است که پس از مرگ هر کس، مجالس بی خاصیتی از ختم و هفت و چهلم و غیره برپا میشود و سپس در یکی دو سال اول سالگردی و الخ. اقوام و آشنایان دور و نزدیک هم، از سر احترام اجبار و یا حساب و کتاب روابط تجاری با بازماندگان، سری به یکی از این مراسمهای بی روح و بی محتوی میزنند.

مراسمهایی که در آنها واعظی بدون هیچ شناختی از شخص درگذشته، در آن خرواری از حرفهای کلی و بی سر و ته میزند و واقعا غیر قابل تحمل است.

چند سالی که گذشت، طرف از یادها میرود و ذکر او اگر خیلی عزیز باشد محدود به پنجشنبه آخر سالی و شستشوی سنگی و فاتحه بی‌الحمدی میشود و خلاص.

به قول بهروز وثوقی، سه بار که آفتاب لب اون دیوار بیافته و سه دفعه که اذون مغرب رو بگن همه یادشون میره که ما کی بودیم و واسه چی زندگی کردیم و واسه چی مردیم.

قصد ندارم وارد نقد فرهنگ عزاداری ایرانیان بشوم، شاید دهها سال دیگر باید بگذرد تا بدانیم آنکس که رفت، رفته است و ای کاش در بودن مان بتوانیم منشا اثر برای هم باشیم و اگر قصد یادبودی هم هست در راستای آموختن از همدیگر و ایجاد حال خوب باشد.

حکما آدمیزاد یک لاقبایی مانند من را، خیلی دغدغه ای نیست که پس ازمرگم بازماندگان چه خواهند کرد و نکرد، ولی از باب ثبت بر جریده عالم، شخصا وصیت دارم که در مرگ من کسی نه سیاه بپوشد و نه گریه کند.

هیچ مجلس ترحیم به سبک معمول را هم راضی نیستم که بگیرند. شاید اگر بازماندگان خیلی لطف داشتند، در یکی از آمفی تاترهای شیک شهر جلسه‌ای بگذارند و فیلمها و عکسهای مشترک را مرور کنند و دوستان نزدیکم ذکر خاطره‌ای و بعد هم عیش و نوشی کنند و بروند دنبال کار و زندگی خودشان در این دنیای بی سر و ته و بی حاصل.

حالی اگر بود، کسی خیام بخواند و کسی هم اگر گل خواست بیاورد، گل لاله بیاورد، که سخت دیوانه‌اش هستم. بعد از مراسم هم همه گلها را یکجا کنار هم بگذارند و عکس دسته جمعی بگیرند و خلاص، نه انگار که آبی از آبی تکان خورده باشد.

ای بس که نبودیم جهان خواهد بود

نی نام ز ما و نی نشان خواهد بود

زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل

زین پس چو نباشیم همان خواهد بود

پانوشت اول: میگویند کسی فوت کرده بود و در وصیت نامه خود بازماندگان را از رخت سیاه بر تن کردن بر حذر داشته بود، وقتی به یکی از بازماندگان که بی اطلاع بود و سیاه بر تن کرده بود وصیت او را گوشزد کردند، طرف عصبانی شد و با گریه گفت: آن مرحوم گه خورده! ما به احترامش مشکی میپوشیم.

امیدوارم بازماندگان من جوگیر نشوند و به وصایای آن مرحوم عمل کنند!

پانوشت دوم: رباعیات خیام با صدای احمد شاملو و آواز شجریان یکی از هیجان انگیزترین مواهب زندگی است. از دستش ندهید.

شاخص فلاکت (misery index) در دهه 60 میلادی توسط آرتور اوکان در دوران ریاست جمهوری لیندون جانسون تعریف شد. این شاخص در ابتدا به صورت جمع ساده نرخ تورم سالانه و نرخ بیکاری در اقتصاد هر کشور تعریف شده بود.

شاخص فلاکت بعدا توسط روبرت بارو از دانشگاه هاروارد و استیو هانکه بازتعریف شده و به شکل امروزی خود درآمده است. امروز این شاخص عبارتست از جمع نرخ تورم، بیکاری و نرخ بهره منهای درصد تغییر عدد سرانه تولید ناخالص ملی.

به طور کلی هر چه شاخص فلاکت بالاتر باشد آن اقتصاد و در نتیجه جامعه بدبخت‌تر خواهد بود.

این شاخص به گونه ای تعریف شده است که به سادگی و روانی بتواند مفهوم را به همه آحاد مردم از رییس جمهور گرفته تا کارگر ساده انتقال دهد. اهمیت این شاخص در این است که بسیاری از اقتصاددانان اعتقاد دارند، شاخص فلاکت دارای رابطه مستقیم با جرم و جنایت و فساد در هر جامعه بوده و روند تغییر این شاخص با فاصله یکسال در جامعه قابل مشاهده است.

در ایران اولین بار در سطح رسانه های عمومی، محسن رضایی در مناظرات انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 به سادگی و روشنی موضوع را مطرح کرد.

این روزها که بحث انتخابات ریاست جمهوری در کشور مطرح است، شاید لازم باشد کمی به حافظه تاریخی نداشته خود رجوع کرده و نگاهی به روند شاخص فلاکت در 12 سال اخیر داشته باشیم.

لازم است یادآوری شود که نمودار فوق در سال 2014 ترسیم شده و شامل پیش بینی 4 سال بعد از آن میشود. با انتخاب مردم در سال 1392 و ریاست جمهوری حسن روحانی شاخص فلاکت در پایان سال 2016 برای ایران به عدد 29% رسیده است.

پانوشت: به قول رضا کیانیان باور کنید دیگر خسته شده‌ام از اینکه یک عده هنوز هم بر طبل توخالی تحریم انتخابات میکوبند.

حال آدم که دست خودش نیست
عکسی می بیند
ترانه ای می شنود
خطی می خواند
اصلن هیچی هم نشده
یکهو دلش ریش می شود …

حالا بیا وُ درستش کن
آدمِ دلگیر
منطق سرش نمی شود
برای آن ها که رفته اند
آن ها که نیستند , می گرید
دلتنگ می شود
حتی برای آنها که هنوز نیامده اند …

دل که بلرزد
دیگر هیچ چیز سرِ جای درستش نیست
این وقت ها
انگار کنار خیابانی پر تردد ایستاده ای
تا مجال عبور پیدا کنی
هم صبوری می خواهد هم آرامش
که هیچکدام نیست !
آدم تصادف می کند ,
با یک اتوبوس خاطره های مست …

شعر از شهریار بهروز

واسطه های در حال مرگ

تحول دیجیتال باعث اختلالات فراوان در کسب و کارهای مختلف شده است. هر روز نیز بیش از دیروز کسب و کارهای جدید از اقتصاد سنتی به اقتصاد دیجیتال تغییر شکل داده و نقشهای زیادی در حال حذف شدن و یا بازآفرینی هستند.

به طور کلی، بر اساس الگوی ساده سازی شده اقتصاد دیجیتال، که در اینجا توضیح داده شده است، پلتفرمهای آنلاین با تسهیل ارتباط مستقیم و ساده بین ارائه دهندگان محصولات و خدمات و مصرف کنندگان آن، عملا نقش واسطه ها را در تبادلات تجاری هر روز بیش از دیروز کم رنگ میکنند.

کسب و کار توریسم با گردش مالی بالغ بر 8000 میلیارد دلار، یکی از کسب و کارهایی است که در اثر تحول دیجیتال دچار دگردیسی قابل توجه شده است. این صنعت به دلیل سر و کار داشتن روزمره مردم و عمومی بودن آن، یکی از بهترین مثالها و قابل درکترین نمونه های موردی برای مباحث تحول دیجیتال است.

برای چندی دهه همه ما برای مسافرتهایمان نیازمند آژانسهای هواپیمایی و یا دفاتر ارائه خدمات مسافرتی بودیم. برای هر تغییر یا مذاکره و بررسی، باید حضورا به آنها مراجعه کرده و ساعتها وقت تلف میکردیم. نتیجه نهایی هم معمولا قابل ارزیابی نبود. امروز اما، وبسایتهای متعددی وجود دارند و فقط کافی است تا برنامه سفر خود را به آنها بدهید، تا خودشان با مقایسه همه گزینه های ممکن بهترین پیشنهاد را به شما بدهند.

شرکتهایی که خدمات مدیریت سرمایه گذاری را انجام میدادند هم نمونه قابل درک دیگری هستند. قبلا برای سرمایه گذاری نیازمند یک شخص، با همه خوبیها و بدیهای یک انسان بودیم و امروز از طریق وبسایتهای مختلف میتوانیم همه بورسهای جهان را به صورت آنلاین دنبال کرده و با الگوریتمهای حرفه ای که در اختیار ما میگذارند خودمان سرمایه گذاریهای خودمان را بر اساس توصیه های آنها مدیریت کنیم.

آیا همه واسطه ها محکوم به نابودی هستند؟

دن تاپ اسکات نویسنده کتاب Rethinking promise and peril in the age of networked intelligence میگوید: فرصتهایی که واسطه ها در اقتصاد دیجیتال میتوانند بدست بیاورند، به بزرگی همان فرصتهایی است که در اقتصاد سنتی قابل دسترس بود. من قبول ندارم که همه واسطه ها حذف خواهند شد بلکه بر این باورم که شکل جدیدی از واسطه گری در دنیا شکل خواهد گرفت و واسطه هایی که بتوانند ارزشهای واقعی به اقتصاد دیجیتال در عصر جدید اضافه کنند، بسیار مورد نیاز جامعه خواهند بود.

واسطه های عصر دیجیتال

برای رسید به مصداق حرفهای تاپ اسکات، لازم نیست زیاد به مغز خودمان فشار بیاوریم. با نگاهی به اطراف، برندهایی را در لیست 10 برند برتر جهان میبینیم که عملا میتوانند واسطه های عصر دیجیتال لقب بگیرند.

یکی از مهمترین چالشهایی که با آن روبرو هستیم، اعتبار سنجی و تشخیص هویت است. برای انجام هر تراکنش آنلاینی باید کاربران بتوانند با مکانیزمهای قابل اطمینانی، از سوی شخص ثالث مورد اطمینانی مطمئن شوند که کسی که آن طرف وبسایت است یک هویت واقعی داشته و مورد کلاهبرداری قرار نخواهند گرفت.

اینجا است که واسطه های عصر جدید پا به میدان میگذارند. بانکها، Apple ، PayPal و امثالهم دقیقا همین نقش را در اقتصاد دیجیتال بازی میکنند. Bitcoin هم میتواند نمونه دیگری از واسطه های عصر دیجیتال باشد که صرفا از طریق تکنولوژی خود قابلیت انجام تراکنشهای Peer to Peer را برای طرفین فراهم کرده است.

از سری دیالوگهای بی نظیر خانه پوشالی House of cards

در همه سالهایی که در جایگاه مدیریت سازمانهای مختلف بوده‌ام، همیشه یکی از چالشها این بوده است که چرا نیروی کار با کیفیت اینقدر کمیاب شده است. چرا نمیتوان یک کار را با خیال راحت به کسی سپرد و به کارهای بزرگتر فکر کرد؟

چطور میشود که در این کشور از بام تا شام فریادها به آسمان است که آی ایهاالناس، بیکاری بیداد میکند و ما برای هر پستی از آبدارخانه تا معاونت مالی آگهی میدهیم، کمتر کسی پیدا میشود که از سد مصاحبه اول هم بتواند عبور کند؟

چطور میشود که تقریبا همه اطرافیان من، از مدیرعامل یک اپراتور موبایل گرفته تا رستوران دار، متفق القول هستند که همکار خوب کیمیا است و آرزوی این را دارند تا کسی پیدا شود و باری از روی دوششان بردارد و نمی یابند و همزمان میلیونها آدم با کاغذ پاره‌هایی به نام لیسانس و فوق لیسانس جویای کار و تشنه پیشرفت هستند؟

از آن طرف پرسنل و همکاران شاغل در سازمان هم، بعضا (اگر نگوییم عمدتا) بر این باورند که مدیرشان یک موجود مهمل، بیکاره، احتمالا پارتی‌دار، زیاده خواه و پررو است، که فقط به فکر منافع خودش است! حتی اگر لطفی هم به ما میکند، از سر نیازش به ما است، والا جان به عزراییل نمیدهد!

چطور میشود که همه در مورد همه چیز حرف میزنند و غصه همه چیز را میخورند، الا آن چیزی که به ایشان مستقیما مربوط است و بابتش حقوق میگیرند؟

پاسخ همه این سوالها را گروه متمم در قالب یک محصول صوتی در روزهای پایانی سال گذشته داده است. مجموعه فایلهای هفت گانه حرفه ای گری (لینک دانلود) با بیان شیوای محمدرضا شعبانعلی و بر مبنای منابع متعدد و به روز دنیای مدیریت تدوین و منتشر شده است.

شخصا هر قسمت را بارها گوش دادم و بسیار از این مجموعه آموختم و بر خود فرض میدانم که ضمن تشکر از گروه متمم بابت فراهم کردن چنین اثر فاخری، آنرا به شما نیز توصیه کنم.

فایل صوتی زیر، بخشهایی از مصاحبه من و محمدرضا شعبانعلی در فایل 37 رادیو مذاکره و گفتگوی او و خانم نازنین دانشور و همچنین فرازهایی از فایلهای حرفه‌ ای گری است که از نظر من جان کلام را در خود دارند. (قبلا از گروه متمم برای این میکس کسب اجازه شده است)