هشدار: لعنت بر کسی که این پست و محتوی ویدئویی آنرا به کشوری به غیر از آمریکای جهانخوار ارتباط بدهد.
پانوشت:
اینکه مترجم محترم در یک غلط تایپی اشغال را اشتغال نوشته و به دست دوبلور داده و دوبلور محترم هم همان اشتباه را خوانده است و هیچکس هم هیچگونه کنترل کیفی بر نسخه نهایی نداشته است لابد از عجایب روزگار است.
خواستم متنی اینجا بنویسم اما پشیمان شدم، به نظرم ارزش دیالوگ را خدشه دار میکند. شاید شما در کامنتها همان حرف را زدید.
مقدمه
مجموعه ورزش انقلاب در شهر تهران، بی شک یکی از ثروتهای بی بدیل این شهر بوده و وجودش غنیمتی است برای کسانی که میخواهند اندک زمانی را دور از هیاهوی شهر، به خود و دوستانشان بپردازند.
مسلما باشگاه انقلاب یکی از مکانهای مورد علاقه من بوده و برای همه زحماتی که مدیران مجموعه کشیده اند ارزش و احترام قائلم، اما به نظرم آمد که از این تجربه کاربری وحشتناک خودم استفاده کنم تا هم شاید مشکل حل شود و هم اینکه موضوع درک تحول دیجیتال به خوبی مطرح شود.
قصدم از نوشتن این پست، این است که نشان دهم چگونه عدم درک صحیح از الزامات تحول دیجیتال میتواند اختلالات جدی در کسب و کارها ایجاد کرده و همه را از کرده خود پشیمان کند.
اصل موضوع:
مدتی است که مدیریت مجموعه، تصمیم گرفته است تا کار خرید بلیط مهمانها را که قبلا با دریافت وجه نقد و توسط نگهبانان با کمترین کنترل ممکن به انجام میرسید، از طریق وبسایت مجموعه و صرفا با پرداخت الکترونیکی به انجام برساند.
تا اینجا، مشکل به درستی تشخیص داده شده و راه حل هم تقریبا همین است که انتخاب شده است.
مشکل اما از اینجا آغاز میشود که مثل همه چیزهای دیگری که مدیران سه‌لتی تصمیم به اصلاحش میگیرند، راه حل اجرا شده نه تنها منجر به درست کردن ابرو نشده بلکه چشم طرف را هم از حدقه بیرون آورده است.
برای اینکه حرف بی سند و مدرک نزده باشیم بیایید یکبار راه حل طراحی شده را با هم مرور کنیم:
چند نکته:
برای حل هر مشکلی از طریق ابزارهای دیجیتال، اولین و مهمترین نکته طراحی یک تجربه کاربریUser experience بسیار ساده و سریع است، که در این مورد توسط طراح محترم و ناکاربلد به کلی نادیده گرفته شده است.
سوال این است که:
واقعا آیا استفاده از سرویس آسان پرداخت یا یکی از ارائه دهندگان سرویس پرداخت روی USSD به ذهن طراح نرسیده است؟
آیا نمیشد اقلا کاری کرد که هر عضو مجموعه، یکبار چندین بلیط مهمان بخرد و با یکبار طی کردن پروسه شگفت انگیز طراحی شده، چندین بار مهمان وارد کند؟
نمیشد اقلا کاری کرد که یک بارکد روی کارتها داشت، که با اسکن کردن بارکد اقلا تعدادی کلیک حذف شوند؟
نمیشد یک دستگاه خودکار(شبیه همانی که در فرودگاه از ما عوارض خروجی میگیرد) در سه ورودی کار گذاشت، که آدمها با اسکن کردن کارت عضویت و استفاده از کارت بانکی خود در 20 ثانیه بلیط بگیرند؟
حضرات یک چیزی شنیده‌اند که همه چیز باید دیجیتال شود و احتمالا اولین پسرخاله دم دست خودشان را هم صدا کرده‌اند تا Solution بدهد؛ غافل از اینکه آنجایی که حضرات مدیران سه لتی از فیل تحول دیجیتال لمس فرموده‌اند، دم فیل هم نبوده است.
پیل اندر خانهٔ تاریک بود
عرضه را آورده بودندش هنود
از برای دیدنش مردم بسی
اندر آن ظلمت همی‌شد هر کسی
دیدنش با چشم چون ممکن نبود
اندر آن تاریکیش کف می‌بسود
آن یکی را کف به خرطوم اوفتاد
گفت همچون ناودانست این نهاد
آن یکی را دست بر گوشش رسید
آن برو چون بادبیزن شد پدید
آن یکی را کف چو بر پایش بسود
گفت شکل پیل دیدم چون عمود
آن یکی بر پشت او بنهاد دست
گفت خود این پیل چون تختی بست
همچنین هر یک به جزوی که رسید
فهم آن می‌کرد هر جا می‌شنید
از نظرگه گفتشان شد مختلف
آن یکی دالش لقب داد این الف
در کف هر کس اگر شمعی بدی
اختلاف از گفتشان بیرون شدی
سناریوی اول:
سال گذشته مردم بریتانیا برای رای دادن به خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا به پای صندوقهای رای رفتند. از مجموع 46 میلیون و پانصد هزار بریتانیایی واجد شرایط، 17 میلیون و چهارصد هزار نفر رای به خروج و 16 میلیون و صد هزار نفر رای به باقی ماندن در اتحادیه اروپا دادند.
در واقع میتوان گفت گزینه سومی هم به غیر از رای آری و یا خیر نسبت به رفراندوم وجود داشته است. گزینه” هر غلطی میخواهید بکنید! به من ربطی ندارد” و این گزینه 13 میلیون رای آورد و سرنوشت اقتصادی و سیاسی کشور را برای همیشه تغییر داد.
امروز خیلی از آنهایی که فکر میکردند این موضوع به آنها ربطی ندارد و گزینه سوم را انتخاب کردند، وقتی با اولین نشانه های تصمیم آن اکثریت شکننده روبرو شده‌اند کاسه چه کنم به دست گرفته‌اند.
سناریوی دوم:
در نوامبر 2016، رقابت بین هیلاری کلینتون و دونالد ترامپ بر سر کرسی ریاست جمهوری آمریکا به نقطه پایان خود رسید. از مجموع 232 میلیون واجد شرایط رای دادن، تنها 55% آنها به پای صندوقهای رای رفتند و 65 میلیون آمریکایی به هیلاری و 63 میلیون دیگر به دونالد ترامپ رای دادند.
با اینکه نهایتا رقابت در آرای عمومی به نفع هیلاری پیش رفته بود، به دلیل سیستم خاص انتخابات آمریکا، ترامپ صاحب رایهای الکترال بیشتری شد و به کاخ سفید راه یافت.
میتوان این طور تصور کرد که کلینتون و ترامپ، رقیب دیگری هم داشتند که لباس خاکستری رنگ به تن داشت و در همه مناظره ها با مهر سکوت به لب شرکت کرده بود.
این نامزد 105 میلیون رای آورد و حائز بالاترین رای در تاریخ آمریکا شد، اما به کاخ سفید راه نیافت و در هیچ کجای جغرافیای سیاسی جهان وجود و تاثیر ندارد، تنها تاثیر او این بود که نامزد حائز کمترین آرا، وارد کاخ سفید شد.
سناریوی سوم:
در آوریل 2017 مردم ترکیه در رفراندومی برای تغییر قانون اساسی خود شرکت کردند، که به موجب آن نظام حکومتی آنها دچار تحولات فراوان و دادن اختیارات گسترده به رییس جمهور میشد.
از مجموع 58 میلیون واجد شرایط رای دادن در ترکیه، 25 میلیون و یکصدهزار نفر به تغییرات پاسخ آری داده و 23 میلیون و هفتصد هزار نفر مخالف تغییرات بودند.
9 میلیون شهروند صاحب رای ترک هم، گزینه معروف ” هر غلطی میخواهید بکنید! به من ربطی ندارد” را انتخاب کردند. نگاهی به محتوای تغییرات تایید شده در قانون اساسی ترکیه نشان میدهد که سرنوشت سیاست در این کشور برای همیشه دچار تغییر خواهد شد.
سوال مهم: آیا دموکراسی موضوع انتخاب فرد مطلوب است و یا مشارکت در تعیین سرنوشت و اثر گذاری و کنشگری سیاسی بدون اعمال خشونت؟
پاسخ محمدرضا شعبانعلی به این سوال عبرت آموز است.
با کسانی که میگویند رای بدهیم یا نه، حتی یک جمله هم بحث نمی‌کنم. چون فهم این نکته دشوار نیست که چنین انتخاب‌هایی، چه تاثیراتی بر سرنوشت ما دارند. کسی می‌گفت در میان نامزدها، هیچ کدامشان سلیقه‌ی من نیستند. باز هم جواب ندادم. چون فکر کردم احتمالاً نامزد را با «همسر بالقوه» اشتباه گرفته. وگرنه انتخابات، با هدف انتخاب یک فرد برگزار نمیشود. بلکه با هدف تاثیرگذاری بر روی سهم و قدرت هر یک از سناریوهای محتمل برای آینده‌ی یک جامعه برگزار میشود.
صادق زیباکلام در سال 1392 با نگاهی دیگر همین دیدگاه را به تصویر کشید.
آقای دکتر هومن اردبیلی به یادبود مادر گرامی‌شان چند سالی است که همگام با بهار در جوار خانه پدری دهها هزار لاله میکارند، به نحوی که طراوات و زیبایی افسونگر آنهمه لاله در کنار هم، واقعا حال رهگذران خیابان زرافشان را خوب میکند.
از کنار انبوه لاله‌ها و طراوات سرمست کننده‌اشان که عبور میکردم، با خودم گفتم: این مادر مرحوم انسان عاقبت به خیری بوده است که در یادبودش چنین هنگامه‌ای از زیبایی بر پا میشود. فرزندش هم انسان فاضلی است که چنین اثر بدیعی را میتواند خلق کند و اینقدر سخاوتمند است که با همه ما به اشتراک میگذارد.
رسم معمول این است که پس از مرگ هر کس، مجالس بی خاصیتی از ختم و هفت و چهلم و غیره برپا میشود و سپس در یکی دو سال اول سالگردی و الخ. اقوام و آشنایان دور و نزدیک هم، از سر احترام اجبار و یا حساب و کتاب روابط تجاری با بازماندگان، سری به یکی از این مراسمهای بی روح و بی محتوی میزنند.
مراسمهایی که در آنها واعظی بدون هیچ شناختی از شخص درگذشته، در آن خرواری از حرفهای کلی و بی سر و ته میزند و واقعا غیر قابل تحمل است.
چند سالی که گذشت، طرف از یادها میرود و ذکر او اگر خیلی عزیز باشد محدود به پنجشنبه آخر سالی و شستشوی سنگی و فاتحه بی‌الحمدی میشود و خلاص.
به قول بهروز وثوقی، سه بار که آفتاب لب اون دیوار بیافته و سه دفعه که اذون مغرب رو بگن همه یادشون میره که ما کی بودیم و واسه چی زندگی کردیم و واسه چی مردیم.
قصد ندارم وارد نقد فرهنگ عزاداری ایرانیان بشوم، شاید دهها سال دیگر باید بگذرد تا بدانیم آنکس که رفت، رفته است و ای کاش در بودن مان بتوانیم منشا اثر برای هم باشیم و اگر قصد یادبودی هم هست در راستای آموختن از همدیگر و ایجاد حال خوب باشد.
چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ
پیمانه چو پر شود چه بغداد و چه بلخ
می نوش که بعد از من و تو ماه بسی
از سَلخ به غٌرّه آید از غره به سلخ
حکما آدمیزاد یک لاقبایی مانند من را، خیلی دغدغه ای نیست که پس ازمرگم بازماندگان چه خواهند کرد و نکرد، ولی از باب ثبت بر جریده عالم، شخصا وصیت دارم که در مرگ من کسی نه سیاه بپوشد و نه گریه کند.
هیچ مجلس ترحیم به سبک معمول را هم راضی نیستم که بگیرند. شاید اگر بازماندگان خیلی لطف داشتند، در یکی از آمفی تاترهای شیک شهر جلسه‌ای بگذارند و فیلمها و عکسهای مشترک را مرور کنند و دوستان نزدیکم ذکر خاطره‌ای و بعد هم عیش و نوشی کنند و بروند دنبال کار و زندگی خودشان در این دنیای بی سر و ته و بی حاصل.
حالی اگر بود، کسی خیام بخواند و کسی هم اگر گل خواست بیاورد، گل لاله بیاورد، که سخت دیوانه‌اش هستم. بعد از مراسم هم همه گلها را یکجا کنار هم بگذارند و عکس دسته جمعی بگیرند و خلاص، نه انگار که آبی از آبی تکان خورده باشد.
ای بس که نبودیم جهان خواهد بود
نی نام ز ما و نی نشان خواهد بود
زین پیش نبودیم و نبد هیچ خلل
زین پس چو نباشیم همان خواهد بود
پانوشت اول: میگویند کسی فوت کرده بود و در وصیت نامه خود بازماندگان را از رخت سیاه بر تن کردن بر حذر داشته بود، وقتی به یکی از بازماندگان که بی اطلاع بود و سیاه بر تن کرده بود وصیت او را گوشزد کردند، طرف عصبانی شد و با گریه گفت: آن مرحوم گه خورده! ما به احترامش مشکی میپوشیم.
امیدوارم بازماندگان من جوگیر نشوند و به وصایای آن مرحوم عمل کنند!
پانوشت دوم: رباعیات خیام با صدای احمد شاملو و آواز شجریان یکی از هیجان انگیزترین مواهب زندگی است. از دستش ندهید.
شاخص فلاکت (misery index) در دهه 60 میلادی توسط آرتور اوکان در دوران ریاست جمهوری لیندون جانسون تعریف شد. این شاخص در ابتدا به صورت جمع ساده نرخ تورم سالانه و نرخ بیکاری در اقتصاد هر کشور تعریف شده بود.
شاخص فلاکت بعدا توسط روبرت بارو از دانشگاه هاروارد و استیو هانکه بازتعریف شده و به شکل امروزی خود درآمده است. امروز این شاخص عبارتست از جمع نرخ تورم، بیکاری و نرخ بهره منهای درصد تغییر عدد سرانه تولید ناخالص ملی.
به طور کلی هر چه شاخص فلاکت بالاتر باشد آن اقتصاد و در نتیجه جامعه بدبخت‌تر خواهد بود.
این شاخص به گونه ای تعریف شده است که به سادگی و روانی بتواند مفهوم را به همه آحاد مردم از رییس جمهور گرفته تا کارگر ساده انتقال دهد. اهمیت این شاخص در این است که بسیاری از اقتصاددانان اعتقاد دارند، شاخص فلاکت دارای رابطه مستقیم با جرم و جنایت و فساد در هر جامعه بوده و روند تغییر این شاخص با فاصله یکسال در جامعه قابل مشاهده است.
در ایران اولین بار در سطح رسانه های عمومی، محسن رضایی در مناظرات انتخابات ریاست جمهوری سال 1388 به سادگی و روشنی موضوع را مطرح کرد.
این روزها که بحث انتخابات ریاست جمهوری در کشور مطرح است، شاید لازم باشد کمی به حافظه تاریخی نداشته خود رجوع کرده و نگاهی به روند شاخص فلاکت در 12 سال اخیر داشته باشیم.
لازم است یادآوری شود که نمودار فوق در سال 2014 ترسیم شده و شامل پیش بینی 4 سال بعد از آن میشود. با انتخاب مردم در سال 1392 و ریاست جمهوری حسن روحانی شاخص فلاکت در پایان سال 2016 برای ایران به عدد 29% رسیده است.
پانوشت: به قول رضا کیانیان باور کنید دیگر خسته شده‌ام از اینکه یک عده هنوز هم بر طبل توخالی تحریم انتخابات میکوبند.
حال آدم که دست خودش نیست
عکسی می بیند
ترانه ای می شنود
خطی می خواند
اصلن هیچی هم نشده
یکهو دلش ریش می شود …
حالا بیا وُ درستش کن
آدمِ دلگیر
منطق سرش نمی شود
برای آن ها که رفته اند
آن ها که نیستند , می گرید
دلتنگ می شود
حتی برای آنها که هنوز نیامده اند …
دل که بلرزد
دیگر هیچ چیز سرِ جای درستش نیست
این وقت ها
انگار کنار خیابانی پر تردد ایستاده ای
تا مجال عبور پیدا کنی
هم صبوری می خواهد هم آرامش
که هیچکدام نیست !
آدم تصادف می کند ,
با یک اتوبوس خاطره های مست …
شعر از شهریار بهروز
از سری دیالوگهای بی نظیر خانه پوشالی House of cards
سریال خانه پوشالی House Of cards برای من تحقیقا بهترین نمایش تصویری است که در عمرم دیده ام. این سریال محصول پر سر و صدای سال 2013 از شرکت نت فلیکس و یکی از موفقترین سریالهای سالهای اخیر جهان است.
این سریال بر اساس رمان مایکل دابس نوشته شده و خط داستان بر مبنای تحولات سیاسی در سطح اول نظام آمریکا و لابی‌گریها و داستانهای پشت پرده رایج در سیاست است. بازیهای درخشان کوین اسپیسی و رابین رایت و سایر هنرپیشگان به همراه صحنه آراییهای بی نظیر به شدت داستان را باور پذیر کرده است.
تا کنون چهار فصل این سریال هر کدام سیزده قسمت به بازار آمده است و جالب اینکه بدانیم هر سیزده قسمت یک فصل همزمان به بازار عرضه میشود. نت فلیکس در توضیح این نحوه فروش میگوید: همه ما آخر هفته هایی را داشته ایم که 20 ساعت از 24 ساعت را به تماشای سریال مورد علاقه امان پرداختیم. مردم از اینکه منتظر قسمت بعدی باشند متنفرند و ما چیزی را به آنها میدهیم که میخواهند.
در این سریال یک نماینده کنگره به نام فرانک آندروود با خیانت رییس جمهور از پست وزارت امور خارجه دور میشود و او وارد یک بازی پیچیده با رییس جمهور میشود. این بازی قدرت تا مرز درگیر شدن آمریکا در جنگی در خاورمیانه در فصل چهارم سریال بالا میگیرد.
کوین اسپیسی که بازیگر نقش اول سریال است و جوایز متعددی را برای نقش فرانک آندروود دریافت کرده، میگوید: گاهی موقع فیلمبرداری بعضی سکانسها به خودم میگویم: اینجا دیگر خیلی در خیال پردازی زیادی روی شده است اما، وقتی پس از فیلمبرداری به هتل می آیم و اخبار را تماشا میکنم میبینم که اینطور نیست و دنیا دقیقا همانطوری اداره میشود که امروز فیلم برداری کردیم. (لینک مصاحبه کوین اسپیسی از اپارات)
یکی دیگر از نقاط برجسته سریال خانه پوشالی، جنس رابطه بین فرانک آندروود و همسرش کلیر به عنوان یک شریک کاری، همفکر، همسر و رفیق است. فراز و فرودهای این رابطه واقعا عبرت آموز است.
دیالوگهای بی نظیر این سریال ارزش آن را بعضا تا سطح یک دوره فشرده دانشگاه هاروارد بالا میبرد و ساعتها فکر آدم را مشغول میکند. دیالوگ زیر اولین قسمت از دیالگوهایی است که در این سریال دوست دارم و سعی خواهم کرد که به مرور در اینجا قرار دهم.
دیدن خانه پوشالی به همه کسانی که قصد انجام هر کار جدی را در زندگی داشته و یا علاقمند به سیاست هستند قویا توصیه میشود.
یکی از مواقعی که از کوره سوادم در زبان انگلیسی خوشحال میشوم وقتی است که این سریال را به زبان اصلی تماشا میکنم. دوبله اگر چه حرفه ای انجام شده به دلیل تفاوت هویت زبانها و فرهنگها، بعضا در بازآفرینی مفاهیم مهمی ناموفق بوده است. البته ناگفته نماند که خیلی هم از اینکه Match Point را نقطه چوب کبریت برایم ترجمه کنند حس خوبی عارضم نمیشود.