یک استاد جامعه شناسی چندین نفر را در یک صف به خط میکند و در حالیکه پشت همه آنها به اوست از نفر آخر صف میخواهد که حرکات او را ببیند و خوب به خاطر بسپارد و بعد ادای او را برای نفر بعدی در بیاورد و آن نفر بعدی هم همان کار را با نفر بعدی بکند. حوصله کنید و این ویدیو را ببینید.(متاسفانه در یوتیوب نتوانستم فایل با کیفیت را پیدا کنم)

آنچه استاد جامعه شناسی انجام میدهد ادای موتور سواری درآوردن است و آنچه نفر آخر و بعد از چندین بار دست به دست شدن موضوع میفهمد یک حرکت مسخره و احمقانه است. هزاران بار در سخنرانیها و کتابها و نقل قولها شنیده ­ایم که تاریخ عادلترین قاضی است و باید منتظر ماند و قضاوت تاریخ را دید و اینک یک آزمایش ساده به سادگی سست بودن بنیان این توهم دیرپا را به نمایش میگذارد.

 

مدتی است که سرم با فایلهای صوتی تاریخ شفاهی ایران به کوشش دانشگاه هاروارد گرم است. دهها ساعت مصاحبه با چهره­ های تاثیرگذار تاریخ معاصر ایران از خداداد فرمانفرماییان تا ابوالحسن بنی­ صدر و ابتهاج و شریف و امامی بگیرید تا حسن طوفانیان و علی امینی و غیره.

همه اینها در مورد یک مقطعی زمانی سالهای 1310 تا 1360 آنچه بر آنها گذشته است را روایت میکنند و شما به ششمین شخصیت که میرسید دچار چنان تناقضاتی میشوید که پنداری یک کاسه اسپاگتی جلوی روی شما گذاشته ­اند و باید گره­ هایش را باز کنید. تازه این بخشی از تاریخ است که همین اواخر اتفاق افتاده و تقریبا مستنداتش هم موجود است. حالا شما دیگر خودتان اعتبار روایات و نقل قولهای هزار سال پیش را که ابزار مستند سازی وجود نداشته است محک بزنید.

زمانی رسانه ­ای نبود و مردم سینه به سینه چیزهایی را برای هم نقل میکردند که خب اعتبار آن به اندازه اعتبار این بنده یک لاقبا در بانک سلطنتی انگلستان است اما امروز هم که همه کس و همه چیز را هزاران ناظر پیدا و پنهان می پایند باز آش همین آش است و کاسه همان کاسه! خاشقچی بینوا را که یادتان هست. با تکنیکهای جورج اورولی ماجرایی به این وضوح هنوز چند سال را پشت سر نگذاشته کلی روایت مختلف در موردش وجود دارد و احتمالا 50 سال دیگر میگویند که او به قصد انفجار سفارت عربستان وارد سفارت شده بوده و بعد از کشتن همه اعضای سفارت به دست نگهبان سر کوچه خفه شده است.