مطلب زیبایی بود.
اینکه در ابتدای ورود بعضی تکنولوژیها، مخالفتهایی هم باشد طبیعی است.
اینکه از میان این ۳ هزار آژانس، ۵۰ نفر صاحب آژانس تجمع کنند هم کاملا طبیعی است.
چیزی که غیرطبیعی است این است که حضور این رقیب را به آمریکا نسبت بدهیم و با سوء استفاده از کلمه نفوذ بخواهیم آن را نابود کنیم. باز هم میگویم بالاخره همه جور انسان وجود دارد و سطح تفکرات مختلف و متفاوت. اشکالی ندارد. همدیگر را تحمل می کنیم.
چیزی که غیرطبیعی است و غیرقابل درک اینکه مسئولان رده بالای تصمیم ساز و تصمیم گیر اتحادیه و امثالهم روند مشتری مداری، تکنولوژی و … را نمی بینند؟ عدم آموزش قواعد بازی رقابت مورد نظر شما (که درست هم می فرمایید) شاید برای چند نفر صاحب آژانس هم قابل اغماض باشد، ولی برای کسی که به درجات بالایی در کسب و کار میرسد لازم و واجب هست. چرا به طور صحیح این موضوع را مدیریت نمی کنند تا همه چیز با خوبی و خوشی تمام شود؟ آیا واقعا حل این ماجرا اینقدر سخت است که چندین ماه درگیر آن هستیم؟

به نام خداوند یکتا. سلام به همه دوستان. به وضعیت امروز من دقت کنید تا به شما ثابت بشود که یک راننده تاکسی نامرد و خودخواه چگونه با همدستی یک پلیس رشوه بگیر می تواند در یک چشم بر هم زدنی به خاطر چوس مثقال پول بیشتر، زندگی یک آدم معمولی رو نابود کند. قبل از هر چیز خدمت تان عرض کنم که من این پیام رو به وسیله یک دستگاه کامپیوتر رومیزی که مال خودم نیست و به صورت امانت در نزد من سپرده شده است برای تان می نویسم؛ پول شارژ اینترنت رو هم به وسیله دریافت یارانه ۴۰۰.۰۰۰ تومانی پرداخت می کنم. حدود ۲۰ سال پیش در اوج جوانی و توانایی وقتی که ۲۵ سالم بود، یک موتور سیکلت هوندا ۴۰۰.۰۰۰ تومانی خریدم تا باهاش در پیک موتوری کار کنم. یک روز که در حین کار با سرعت ۲۰ کیلومتر در سمت راست جاده در حال حرکت بودم ناگهان یک تاکسی پیکان سبز رنگ برای توقف به سمت راست جاده تغییر مسیر داد و با سپر آهنی اش محکم به زانوی من کوبید. وقتی که پلیس از راه رسید گفت موتور سوار مقصر است؛ به خاطر گفتن همین جمله حق من ضایع شد؛ تا زمانی که تصادف نکرده بودم همه می گفتند جایگاه حرکت کردن موتور سوارها و دوچرخه سوارها باید در سمت راست جاده باشد؛ اگر در سمت چپ جاده باشیم می گویند در حال سبقت غیر مجاز بودی؛ اگر وسط جاده باشیم می گویند اینجا جای تو نیست چون اگر سرعتت کم باشد راه را بند آورده ای و اگر هم کمی سرعتت زیاد باشد می گویند داری بی احتیاطی می کنی؛ حالا که تصادف کرده ام همه می گویند موتور سوارها و دوچرخه سوارها حق ندارند در سمت راست جاده حرکت کنند؛ چون آنجا جایگاه حرکت تاکسی هاست؛ بالاخره ما نفهمیدیم جایگاه حرکت کردن دوچرخه سوارها و موتور سوارها کجای جاده قرار دارد؟! یک ضرب المثل معروف هست که می گوید نمی دانم چطوری برقصم تا … تکان نخورد. خلاصه با حقه و فریب کاری کردند که من نتوانم از حقوقم دفاع کنم. بعد از تصادف، ۹ بار پایم را تحت عمل جراحی قرار دادم و اکنون پای چپم ناقص است. بعد از این تصادف، من به جز خداوند یکتا و پدر و مادرم، همه چیزم رو از دست دادم؛ سلامتی جسمی و روحی ام رو از دست دادم؛ شغلم رو از دست دادم؛ موتور سیکلتم رو از دست دادم؛ خانه ام رو از دست دادم؛ یخچال و تلویزیون و فرش زیر پایم و حتی چوب لباسی ام رو هم از دست دادم؛ فرصت ازدواج کردن رو از دست دادم؛ اکنون در خانه پدری ام دارم زندگی می کنم؛ از اوایل سال ۲۰۱۷ میلادی و ۱۳۹۶ شمسی تا امروز خودم رو در خانه حبس کرده ام؛ هیچ انگیزه ای برای بیرون رفتن از خانه ندارم؛ ماهی یک بار موهای سرم رو با تیغ می تراشم تا به اجبار از خانه بیرون نروم؛ شکل و ظاهر کوچه و خیابان های شهرم رو فراموش کرده ام؛ قیافه های همسایه های قدیمی مان رو فراموش کرده ام. بعضی از همسایه های مان جدید هستند و حدوداً ۱۰ سالی می شود که همسایه مان شده اند اما من آن ها رو نمی شناسم. هیچ کدام از اقوام و دوستان و همسایه ها حتی ذره ای هم من رو درک نمی کنند و هیچ کمکی نمی کنند؛ اما من تا زمانی که تصادف نکرده بودم برای همه آن ها فرمان می بردم و کمک شان می کردم. کودکانی که من آن ها رو در آغوش می گرفتم اکنون همه شان بزرگ شده اند و ازدواج کرده اند اما من هنوز در سن ۲۵ سالگی مانده ام. تمام موهایم و ریش و سبیلم سفید شده اند؛ از روزی که خانه نشین شده ام تا به امروز به جز یکی دو بار برای خرید شب عید از خانه بیرون نرفتم. تمام روزهای عمرم به خاطر درگیری با بیماری ناشی از تصادف و جستجوی شغلی مناسب که هیچ وقت هم پیدا نشد به هدر رفت. اکنون هم جن بختک های مزاحم دائم در بدنم در حال رفت و آمد هستند؛ بیشتر وقت ها با اینکه می دانم خودکُشی گناه کبیره است اما به خودکُشی فکر می کنم. به نظر من تمام راننده های تاکسی حق شان این است که هم خودشان و هم ۱۴ نسل بعد از خودشان فقیر باشند. آن قدیم ها یادم می آید راننده تاکسی ها در صندلی جلو، به زور دو تا مسافر سوار می کردند؛ اگر هم اعتراض می کردیم پول دو تا مسافر رو از ما می گرفتند؛ اکنون بعد از ۲۰ سال، زورگویی های شان هنوز هم تمام نشده است؛ در زمان های خاصی که مسافر کم است اولین مسافری رو که گیر می اندازند به زور پول کرایه دربستی رو ازش می گیرند؛ اگر هم اعتراض کنیم باید حدود یک ساعت معطل بمانیم تا تعداد مسافرانش تکمیل بشود؛ بیشترشان هم برای فرار مالیاتی، دستگاه کارت خوان به همراه ندارند و مسافر بیچاره رو آواره دستگاه های خودپرداز اینجا و آنجا می کنند. متأسفانه هیچ قانونی هم تصویب نشده تا بتواند جلوی تخلف آن ها رو بگیرد.