Author: admin

آنهایی که من را میشناسند میدانند که خیلی میانه خوبی با سفرهای کاری ندارم و همیشه دنبال این هستم که سر و ته موضوع را در سریعترین زمان ممکن به هم برسانم و برگردم. به همین دلیل هم خیلی از همکاران علاقه ای به سفر کاری با من ندارند. در سفر اخیرم اما، به طور بسیار اتفاقی به یک ساعت بسیار عجیب برخوردم. ساعتی که فقط یک عقربه دارد و هر بار گردش همین یک عقربه یک 24 ساعت کامل را نمایش میدهد.

ساعت را خریدم و با علاقه و تعجب به مچ دستم بستم. شاید باور نکنید اما واقعا جریان گذر زمان آهسته تر و دوست داشتنی تر به نظر میاید و حس بسیار جالبی به همراه دارد. همسفر محترم هم ظاهرا از اخلاق مناسب و عجله نکردن من دچار شگفتی شده اما به روی مبارک نمی آورد.

اندک جستجویی در وب نشان میدهد که ظاهرا موضوع آهستگی و ضرورت آن برای بشر عصر دیجیتال از حالت دغدغه های فردی و نق نقهای صفحات اینستاگرام و فیسبوک خارج و تبدیل به کالایی تجاری شده است.

فلسفه برند

این ساعت ساخت یک شرکت سوییسی است و در فلسفه آن آمده است:

هر روز بیست و چهار ساعت دارد که مجموعا از  86000 ثانیه تشکیل شده است اما ظاهرا ما هیچوقت به اندازه کافی زمان نداریم، هر چقدر هم همه ما در هر روز عجله میکنیم باز هم زمان کم میآوریم. در نتیجه در پی زمان میدویم و میدویم ولی در آخر باز هم زمان کم می آوریم.

با این همه چرا از تعقیب دیوانه وار زمان دست برنمیداریم تا بر زمان حال تمرکز کنیم؟ ساعت آهستگی به فکر ثانیه و دقیقه نیست به همین دلیل هم این ساعت فقط و فقط یک عقربه دارد و با دقت دو سه دقیقه زمان را نشان میدهد. واقعا آیا مهم است که ساعت 5 و 36 دقیقه است یا 5 و 38 دقیقه؟

این ساعت فقط یک عقربه به عنوان ساعت شمار دارد آنهم در قالب یک دایره تا بتوانید کل روز خود را در یک نگاه ببینید و جریان طبیعی زمان را دنبال کنید.

Remember, don’t count every second! make every second count!

خشونت، سکس و قهرمان سازی عوامل جذابیت و موفقیت در سینمای دهه های اخیر دنیا بوده اند و این هر سه این عامل در سینمای ایران امکان بروز و ظهور ندارند در نتیجه سینمای ایران در غیاب جلوه های ویژه میلیون دلاری و قهرمانهای همه فن حریف تبدیل به سینمای داستان گو و قصه پرور شده است. طرفه اینکه هر موضوعی هم نمیتواند برای ساخت فیلم انتخاب شود و هزار محدودیت و خط قرمز رسمی و غیر رسمی هم حاکم است.

در این میان اما امروز تنها سینمایی که نه در گیشه بلکه در جلب توجه و درخشش در عرصه جهانی هماورد سینمای هالیوود است سینمای داستان گوی ایران است، با فیلمهایی که بودجه اشان به اندازه هزینه تنقلات و میان وعده های صرف شده در حین ساخت یک فیلم هالیوودی هم نیست.

اینکه یک صبح اسفند ماه از خواب بیدار شوی و ویدیویی انوشه انصاری را ببینی که پیام اصغر فرهادی را بعد از برنده شدن اسکار دوم او میخواند لابد یک اتفاق تاریخی است.

دیدن این ویدیو از اعتراض تاکسی داران به اسنپ و تپسی حسابی کفرم را درآورده بود و میخواستم چیزی بنویسم اما هر جور فکر میکردم سر و ته موضوع بهم نمیرسید و یا وارد معقولاتی میشد که جایش اینجا نیست. تا اینکه دیدم محمد رضا شعبانعلی در روزنوشته ها و محمدرضا یزدانپرست در خبرآنلاین چقدر عالی به مطلب پرداخته اند.نوشته آقای یزدانپرست را ضمن تشکر از ایشان به اضافه چند عکس ذیلا آورده ام.

شاید برای نسل حاضر خنده دار باشد اما همین بیست سال پیش، “پیک”داشتن یک پیتزافروشی از مظاهر مدرنیته محسوب می شد، برای چلوکبابی ها که اصلا سوسول بازی بود و زشت.نمیدانم چرا آن روزگار، فست فودفروشی ها بدون پیک، جلوی مجلسی… جایی… تجمع نکردند و شعار ندادند که “پیک داشتن و این قرتی بازی غربی/نابود باید گردد”؟!

شاید برای خود ما هم یک دهه پیش، خنده دار بود اما الان، آنلاین، در سایت کله پزی، مغز و زبان و چشم را سفارش می دهید و هر ساعتی خواستید، داغ داغ، برایتان می آورند هر جا که خواستید. نمی دانم چرا کله پزی های بدون سایت و آفلاین، نمی روند جلوی مجلسی… جایی… تجمع کنند و شعار بدهند که “سفارش اینترنتی مزدور/نابود باید گردد”؟!

تازه این دو نمونه، توجیه عقلی و فنی دارد. نمونه حسی و عاطفی می خواهید؟بفرمایید!

بعضی رستوران ها ابتکار به خرج داده اند و بیست گرم ارزن (که کلا هزار گرم آن، 3هزار تومان است) را در پاکت کوچکی با آرم و تلفن رستورانشان، روی سفارش غذای مشتری می گذارند و تبلیغ خودشان را با شعاری ضمیمه می کنند که “در این فصل سرد، به فکر پرندگان هم باشیم”. وقتی مشتری غذای خودش را که خورد و ارزن ها را پشت پنجره ریخت و فردایش، با بق بقوی کبوترها از خواب بیدار شد، آن رستوران کاری با دل شما کرده که ناخودآگاه، دل و پایتان دوباره شما را به آنجا خواهد برد. نمی دانم چرا رستوران های بی ارزن، نمی روند جلوی مجلسی… جایی… تجمع کنند و شعار دهند که “این کلک عاطفی زدن ها و حامی حیوانات بودن ها/تعطیل باید گردد”؟!

نسخه پی دی اف کتابها در تلگرام در دسترس است و تیراژ و فروش کتابها زمین خورده. نسخه پی دی اف روزنامه ها در تلگرام هست و تقریبا تمام نشریات، اکثر محتوای چاپی شان را در کانال تلگرامی شان قرار می دهند در نتیجه تیراژ و فروش مطبوعات به شدت پایین آمده. تلویزیون-جدا از مسائل ایدئولوژیک- در افت تعداد بینندگان، روبروی برنامه های اینترنتی شکست عجیبی خورده و نمونه های بسیار دیگر. ولی مگر ناشران و اهالی مطبوعات و کارمندان تلویزیون رفته اند جایی و تجمع کرده اند که “بساط تلگرام/نابود باید گردد”؟!

هنوز جامعه شناسان و اقتصاددانان و فلاسفه نتوانسته اند دلیلی منطقی بیابند که چرا رانندگان آژانس، جلوی مجلس تجمع کرده اند که “نرم افزار نفوذی/نابود باید گردد” و “اسنپ آمریکایی/تعطیل باید گردد”!! با زبان بی زبانی و حتی انگار با زبان بازبانی، می گویند:

• گران می گیریم که می گیریم. باید مشتری ها بپردازند.
• وقتی هم ماشین نداریم،خب نداشته باشیم. مشتری ها باید منتظر بمانند.
• خدمات خاص هم که ارائه نمی دهیم،خب ندهیم. همینی که هست.
• رقیب هم نباید داشته باشیم؛ اصلا رقیب یعنی چی؟!

تاکنون یک بار هم از اسنپ و تپسی استفاده نکرده ام اما حتی یک بار هم نشنیده ام که اطرافیان و دوستانم که استفاده کرده اند، حتی یک نکته منفی بگویند و حتی یک نمونه نارضایتی داشته باشند.

ما برای نوآوری های مدرن، مهیا نیستیم؛ حالا هرچقدر ظاهرمان و ابزارهای مورد استفاده مان، مدرن باشد.از این گذشته، برای رقابت هم آموزش ندیده ایم؛ میدان بی رقیب را ترجیح میدهیم چون قواعد بازی رقابتی را نیاموخته ایم. به جای رشد و ارتقای خودمان، اولین راهکار را “حذف رقیب” می دانیم در حالی که فرهنگ اجتماعی پیشرو، تشنه رقیب قدرتمند است چون باور کرده، اگر حریف، ضعیف باشد، اول خودش ضعیف می شود و ضعیف می ماند پس هرچه رقیب، قدرتر، خود من قوی تر.

و از این دو گذشته، توقعات مان، متناسب با بضاعتمان نیست. نتیجه می شود اینکه ناکامی را به گردن دیگران می اندازیم و مقصر و علت را در جایی بیرون از خویش می جوییم.

عمیقا معتقدم که مهم نیست چه کاره باشی بلکه مهم این است که در کار خودت بهترین باشی و یا اقلا بهترین ورژن خودت را به نمایش بگذاری. اصلا بد نیست که یک آشپز باشی به شرط آنکه یک آشپز کاربلد باشی. یک پارک بان کاربلد حتما از یک مهندس بی عرضه یا کم عرضه برای این دنیا ارزشمندتر است همانطور که یک مسئول دفتر یا منشی که بلد است چگونه بار از روی دوش رییسش بردارد حتما مهمترین دارایی کاری رییس خود خواهد بود.

به بهانه کنفرانس امنیتی مونیخ 2017

جواد ظریف بی شک مظهر کاربلدی و درایت و پختگی در کار خود است. مستقل از اینکه مواضع سیاسی که ایشان از آن دفاع میکند مورد قبول ما باشد یا خیر، طرز دفاع ایشان از این مواضع و مهارت بی نظیرشان در سخنرانی و تحت تاثیر قرار دادن شنوندگان واقعا ستودنی است.

شخصا از اینکه چنین دیپلمات کارکشته و ماهری سکان سیاست خارجی کشورم را در دست دارد خوشحالم و امیدوارم تاریخ این کشور ادای دینی مناسبی به ایشان داشته باشد. (تقریبا مطمئنم در نسل حاضر مردم و سیاست مداران، ایشان و نقشی که دارند به زیر ابر سیاست خواهد رفت).

دو ویدیوی زیر از سخنرانیهای ایشان در دفاع از سیاستهای دفاعی کشور واقعا مو بر اندام شنونده راست میکند.

در ثانیه 65 این ویدیو شاهکار ظریف در تشریح موقعیت ایران برای دفاع از کشور در زمان حمله عراق هر بار اشک را پشت پلکهای من میآورد، آنجا که میگوید وقتی ما زیر بمباران شیمیایی صدام بودیم باید برای گرفتن ابزار دفاعی به کشورهای دیگر التماس میکردیم.

شاید برای نسل حاضر و نسلهای آتی درک اینکه آن روزها چه رنگی بودند بسیار دشوار باشد اما آنچه ظریف  میگوید بی شک واقعیتی است انکار ناپذیر که زندگی میلیونها نفر را برای همیشه تغییر داد.

تسلط بی نظیر جواد ظریف به زبان انگلیسی و نحوه استدلال و ورود به بحث همچنین فراز و فرودهایی که در سخنرانی دارد واقعا زیبا، آموزنده و دوست داشتنی هستند. تجربه شخصی او در مواجهه به دبیر کل سازمان ملل در مورد حملات شیمیایی صدام به ایران و تاکید او بر اینکه دنیا میخواهد فراموش کند که در 8 سال جنگ بر ایران چه گذشت واقعا شاهکار است.

درباره نروژ

نروژ یکی از کشورهای حوزه اسکاندیناوی و با مساحتی بالغ بر 390 هزار کیلومتر مربع (کمتر از یک چهارم ایران) و جمعیت بالغ بر 5 میلیون نفر در شمال قاره اروپا واقع شده است. این کشور یکی از زیباترین طبیعتهای کره زمین را دارد و مردم نروژ با درآمد سرانه بالغ بر 52 هزار دلار پس از قطر، لوکزامبورگ و سنگاپور چهارمین مردم ثروتمند دنیا هستند. (لیست ثروتمندترین کشورهای جهان).

صدر نشین مطلق همه خوبیها

نروژ برنده بیشترین تعداد مدال از المپیک زمستانی بوده و تقریبا تمام برق مورد نیازش را از طریق هیدروالکتریک تامین میکند. این کشور دارای 1000 میلیارد دلار ذخیره ارزی ناشی از درآمدهای نفتی است چون هرگز پول نفت را وارد چرخه اقتصاد خود نمیکند. برای درک بهتر از این عدد کافیست این مبلغ را به تعداد جمعیت این کشور تقسیم کنید. در واقع اگر امروز دولت نروژ تصمیم بگیرد همه دخایر ارزی خود را بین همه مردم کشورش تقسیم کند به هر نروژی حدودا دویست هزار دلار خواهد رسید!

نروژ دارای رتبه اول جهانی در شاخص توسعه انسانی ،شاخص زندگی بهتر، شاخص رفاه لگاتوم، شاخص راستکرداری عمومی ، شاخص مردم‌سالاری، شاخص آزادی‌های سیاسی و سرانه کل هزینه‌ بهداشت در جهان میباشد.

شفافیت کریستالی

در یک اقدام تحسین برانگیز، دولت نروژ اظهارنامه های مالیاتی همه شهروندان از ماهیگیر سامی گرفته تا پادشاه و نخست وزیر را بر روی یک وبسایت و در دسترس عموم قرار داده است. این اقدام در راستای شفافیت اقتصادی و اطمینان بخشی به مردم برای سلامت دولت و نظام مالی کشور است. (لینک وبسایت شفاف سازی دولت نروژ)

یک داستان از نروژ

بانک استوربرند که در نروژ و سوئد فعالیت میکند برای رفاه حال مسلمانان مقیم این کشورها اقدام به ارائه وامهای مسکن حلال کرده است.

ظاهرا مسئولین بانک در بررسیهایی که داشته‌اند به این نتیجه رسیده بودند که در بازار مسکن این کشورها تقاضایی ارضا نشده برای دریافت وام بدون بهره از سوی مسلمانان وجود دارد. در واقع مسلمانان متقاضی کسانی بودند که در اجرای قوانین دین اسلام از دریافت وامهایی مسکنی که واجد پرداخت بهره بودند (منظور از بهره عددی مابین 3 تا 5% است) خودداری میکردند و در نتیجه نمیتوانستند صاحب خانه شوند.

این بانک نروژی با ابداع مدلی مبنی بر خریداری مشترک واحد مسکونی از سوی متقاضی و بانک و سپس پرداخت اقساطی و بلند مدت سهم بانک از سوی متقاضی تسهیلات و نهایتا انتقال ملک مورد نظر به متقاضی مشکل را حل کرده است.

در بیانیه این بانک آمده است ما میخواستیم ببینیم که چقدر تقاضا برای تسهیلات مبتنی بر شریعت اسلام وجود دارد و چطور میتوان به کسانی که به دلیل اعتقادات مذهبی از دسترسی به سیستم اعتباری معمول محروم هستند برای صاحبخانه شدن کمک کرد. این مقام مسئول از اینکه مسلمانان حاضر به پرداخت کارمزدهای سنگین این روش که هزینه آنها بیش از نرخ معمول بهره میباشد ابراز تعجب کرد.

پانوشت: شاید گاهی بد نباشد دهانمان را ببندیم و نگاهی به اطراف بیاندازیم!

تنهایی، انتخاب یا نتیجه محتوم یک روند؟

تنهایی تبدیل به یکی از چالشهای اساسی بشر در قرن بیست و یکم شده است. بر اساس تحقیقات صورت گرفته از سوی سازمان سلامت روان انگلستان، از هر 10 انگلیسی یکی به بحران شدید تنهایی دچار است و تحول دیجیتال که امروزه جوامع شهری را با سرعت خیره کننده به پیش میبرد اوضاع را بدتر هم میکند. با پیشرفت جوامع دیجیتال و توسعه کاربردهای تکنولوژی هر روز سهم بیشتری از عمر ما به صورت آنلاین زندگی میشود.

هر روز تعداد بیشتری از آدمها دورکاری میکنند و از جوامع بشری ایزوله تر میشوند. ایجاد اروپای بدون مرز هم به توسعه دورکاری در این قاره کمک شایانی کرده است به نحوی که کار کردن در سایر کشورها، دیگر به اندازه قبل غیر معمول نیست و این خود به تنهایی و دور از خانواده بودن آدمها کمک میکند.

پروژه لیدا

پروژه تنهایی در عصر دیجیتال یا لیدا Loneliness in the Digital Age (LiDA)  (لینک وبسایت پروژه) یکی از پروژه های ملی دولت انگلستان است که سه سال پیش با مشارکت چندین دانشگاه و سازمان بزرگ با دو هدف عمده طراحی شده است:

• انجام پژوهش برای به تصویر کشیدن تجربه تنهایی و نحوه روبرو شدن با آن در گروه‌های از افراد که در معرض ریسک تنهایی قرار دارند از طریق تحقیقات کمی و کیفی
• ارزیابی و بررسی آثار فناوریهای دیجیتالی که مورد استفاده افراد مورد آزمایش برای پر کردن تنهایی خود قرار میگیرند از طریق مشابه سازی و طراحی آزمونهای تعاملی

این پروژه به بررسی تجربه های بشر در تنهایی‌های عصر حاضر و نقش تکنولوژیهای دیجیتال در تشدید و تعمیق آن پرداخته و مشتمل بر تحقیقات متعدد کمی و کیفی خواهد بود که بر گروههای از افراد که در معرض ریسک تنهایی قرار دارند انجام میشود. در این پروژه طراحی تعاملات انسان و کامپیوتر برای بررسی آزمایشگاهی فناوریهای دیجیتال جدید مد نظر خواهد بود.

رهبری پروژه به عهده تیم تحقیقاتی دانشگاه Loughborough و با مشارکت دانشگاههای Bath و Newcastle و Exeter و Lincoln خواهد بود.

پانوشت: شاید بد نباشد که اندکی تامل کنیم. در شرایطی که دولتهای توسعه یافته در پی شناخت لوازم زندگی بشر در عصر دیجیتال و ایجاد زیرساختهای فکری و اجتماعی آن هستند دولت ما هنوز هم در پی لزوم بررسی ممنوعیت یا آزاد بودن فضای مجازی (منظور دنیای آنلاین است) است. ده سال دیگر که مشکلات ناشی از این تحول دیجیتال در همه جای زندگی و جامعه خود را نشان داد شاید خیلی دیر باشد.