این روزها علیرضا بیرانوند بیست و پنج ساله، دروازه­بان موفق تیم ملی فوتبال ایران و باشگاه پرسپولیس، در مرکز توجهات رسانه­ های داخلی و خارجی است و همه گونه تعریف و تمجید می­شنود و البته حتما که با تایید اهل فن شایسته آن نیز هست.

یکی دو سال قبل وقتی او به باشگاه پرسپولیس پیوست و در آغاز مسیر شهرت و دیده شدن قرار گرفت در مصاحبه­ هایی روایتی از مسیر بسیار سخت و مشقت­ باری که پیموده است داشت که واقعا شنیدنی بود. از فقر مطلق خانواده در کودکی و زندگی در روستا و اصرار پدر بر کارگری کردن علیرضا به جای درس خواندن و ورزش کردن تا فرار او از ولایت و خوابیدن در میدان آزادی و غیره. اگر این روایت را نشنیده ­اید بد نیست آنرا در اینجا مرور کنید.

مسلما این حرفها میتواند خوراک مناسبی برای کاسبان موفقیت فروشی و سخنرانان انگیزشی باشد، من اما پشتم از یک چیز لرزید. شما به این فکر کنید که یک بچه با استعداد ایرانی در یکی از دهات لرستان چه تعداد مشکل و بدبختی را باید پشت سر بگذارد تا بتواند به دنبال آن استعداد برود؟ بعد به این فکر کنید که این علیرضا بیرانوند عزیز یکی از چند میلیون آدمی هست که به قول رولف دوبلی در کتاب هنر خوب زندگی کردن، در آدرس و کدپستی اشتباهی متولد شده­ اند و نتوانسته­ اند بر اینهمه مانعی که بر سر راهشان گذاشته ­ایم غلبه کنند و دیده شوند. چند صد هزار موزیسین و هنرپیشه و دانشمند و نویسنده و نقاش و…… داشته­ ایم که چون علیرضا جان سخت نبوده ­اند و در یکی از گردنه ­های صعب العبور زندگی به ته دره رفته­ اند. آیا میتوانیم یک مقایسه ساده داشته باشیم با یک کشور نسبتا پیشرفته و ببینیم که آنها چگونه استعدادها را یافته و پرورش میدهند و ما برای فرزندان ایران چه میکنیم؟