طبیعت در همه زمینه ها بر انسان (این اشرف به غلط خودخوانده مخلوقات) برتری دارد و انسان در برابر طبیعت بازیچه ناتوانی بیش نیست. به قول ویل دورانت: کار و بار آدمی فقط لحظه ای ناچیز در خط سیر یک ستاره است. تمدن چیزی نیست مگر دوره ای کوتاه و ناپایدار میان عصر یخبندان و زمان حال. همه زندگی جنگ و جدال است و تنازع بقایی میان افراد، گروهها، ملتها، هم پیمانها و انواع. پیشرفت پنداری است که شکوه و افتخار آن به انحطاطی گریز ناپذیر ختم میشود. اراده و خویشتن، ابزاری ناتوان برآمده از وراثت و محیط هستند و روح فساد ناپذیر هم چیزی نیست مگر التهاب گذرای مغز.

در این میان اما یک جا هست که انسان خودی نشان داده و اندکی بیش از معدل سایر ابعاد فانی و بیهوده خود ماندگاری نشان داده است و آن موسیقی است.

موسیقی بشر ساخته گاه سر به آسمان میساید و این شاهکار از الهام راستکار با تنظیم استاد انوشیروان روحانی از آن دست آواهاست.

صدای الهام راستکار از زمره آن صداهایی است که آرزومندیم روزی در تالار وحدت طنین بیاندازد. اگر دوست دارید از تماشای این اجرای زیبا لذت ببرید اینجا میتوانید آن را پیدا کنید.